هر روز شمار بیشتری از فعّالان ارزهای دیجیتال برای کار و زندگی به جزایر گرمسیری‌ای مانند کو پانگان کوچ می‌کنند. شاید بهتر باشد شما هم به آنان بپیوندید.
اگر در فضای مشترک کاریِ لاکاسا قدم بزنید، انگشت به دهان می‌مانید از اینکه چگونه هر کسی در اینجا هر کاری انجام میدهد. در حالی که نوای جیمز براون پخش می‌شود، جرعه‌ای از کوکتلم می‌نوشم و منتظرم سفارش بوریتو آماده شود.
یک درخت نخل واقعی در کنج کافه روییده و پشتش باریکۀ آب نیلگون زلالی تا دوردست‌ها، تا منتهی‌الیه کوه‌های پوشیده از جنگلِ جزیر کو سامورایی، امتداد یافته است. در این چشم‌انداز موج‌سوارانی به چشم می‌خورند که با کایت و به کمک امواجی کوچک به پرواز در می‌آیند و به‌‌آرامی به سطح آب بازمی‌گردند.
ژرومی ون ولیربرگن، توسعه‌دهندۀ سی‌سالۀ بلژیکیِ بلاکچین، یکی از اعضای پایه‌ثابت این فضای کاری مشترک در ساحلِ بان تای است. او توضیح میدهد که کو پانگان در حوزۀ ارزهای دیجیتال درخشان ظاهر شده است و بیشتر هم کوچ‌نشینان دیجیتالی مثل خودش در آن اقامت دارند:
در اینجا عده‌ای زندگی می‌کنند که صاحب و مالک ارزهای دیجیتال هستند یا به‌نحوی از اهالی ارزهای دیجیتال محسوب می‌شوند. وقتی پول داشته باشید، دوست دارید جای خوشایندی برای زندگی انتخاب کنید.
ازقضا، زندگی در اینجا پول چندان زیادی نمی‌خواهد. روزانه باید 3 دلار بابت کرایۀ میز کارتان در لا کاسا بپردازید، برای رفتوآمد به یک اسکوتر نیاز دارید که روزانه 4 دلار آب می‌خورد و اجاره کامل یک خانه هم ماهیانه 500 دلار هزینه در بر خواهد داشت. غذاهای خوش‌رنگ‌ولعاب، مناظر کارت‌پستالی و چندین فضای کاری مشترکِ مجهز به اینترنت گیگابیتی؛ جای تعجب نیست که کو پانگان به کعبۀ آمال کوچ‌نشینان دیجیتال بدل شده است.
ون ولیربرگن می‌گوید: «حال‌و‌هوای خاصی بر این جزیرۀ رمزارزی حکمفرماست: تا دلتان بخواهد می‌توانید ورک‌شاپ‌های مختلف و آدم‌هایی پیدا کنید که در حوزۀ رمزارزها کار می‌کنند و بیشترشان هم در بازار حضور دارند». گروه‌های رمزارزی موجود در فضای مجازی جزیره نشان میدهد که صدها نفر از اهالی به‌صورت جدی دستشان در این کار است.
جالب اینجاست که پیوستن به جامعۀ ارزهای دیجیتال تایلند کار آسانی است.
جزیره ارز دیجیتال
جزیرۀ کو پانگان به جشن افسانه‌ای ماه شب چهاردهم شهرت دارد و هنگامی که کوله‌گردهای آمریکایی، اروپایی و روسی به هوای جشن‌های بی‌پایان، برگزاریِ دوره‌های یوگا و حال‌و‌هوای آرامی که دارد روانۀ این جزیره می‌شوند، جمعیت 12هزارنفری‌اش دو یا سه برابر می‌شود. احتمالاً یکی از آخرین جزایر خاص و دنج باقی‌مانده در آسیا است و به نظر می‌رسد که گردشگران این جزیره چندان تمایلی ندارند که با قایق به جزیرۀ همسایه کوه سامویی بروند.
ادوین دِلپر، متصدی کافۀ کرپیتو‌پسندِ بودا می‌گوید:
«اینجا فرودگاهی ندارد؛ بنابراین باید با قایق به اینجا بیایید و این خود باعث می‌شود سفر مهیجی از آب درآید»
پس از پایان همه‌گیری، ادوین متوجه روند افزایشی شمار کوچ‌نشینان دیجیتالی شد که بیشتر پیرامون فضاهای کاری مشترکی مانند تراپیکانا، تفریحگاه سان‌ست هیل، رستوران سیگنیچر و هتلِ تفریحی های لایف به چشم می‌خوردند.
دِلپر توضیح میدهد که در میان بازدید‌کنندگان اخیر جزیره اینفلوئنسرهای مشهوری هم مانند MMCrypto (با 948 هزار فالوور در توییتر) و جیمز کریپتو گورو (با 74 هزار فالوور در توییتر) حضور داشتند.
دِلپر می‌گوید: «تا دلتان بخواهد آدم‌هایی دیده‌ام که می‌آیند به من می‌گویند: “هی فلانی، دارم یک صرافی غیرمتمرکز جدید می‌سازم” یا “دارم روی یک پروژه رمزارزی جدید کار می‌کنم”».
«می‌توانم بگویم که نهنگ‌های ارزهای دیجیتال هم در اینجا سکونت دارند. آدم‌هایی اینجا هستند که بعید می‌دانم خیلی پولدار باشند؛ البته در مورد این مسئله اساساً حرفی نمی‌زنند، طبیعی است دیگر، کسی چنین چیزهایی را جار نمی‌زند».
علاوه بر کو پانگان، مکان‌های دیگری هم در این منطقه هست که برای کوچ‌نشینان دیجیتال جذابند و مقصد کسب‌و‌کار و زندگی به شمار می‌روند؛ مانند جزایر تایلندیِ پوکت، چیانگ مای در شمال کشور و همچنین مناطق دیگری در جنوب شرقی آسیا مانند بالی.
گای آلیسون، بنیان‌گذار بلاکچین کرییرز، می‌گوید که بسیاری از فعالان حوزۀ رمزارزها مدام بین کو پانگان و چیانگ مای در رفت‌و‌آمدند.
«بسیاری از مردم شش‌ماه در کو پانگان می‌مانند و شش‌ماه بعدی را در چیانگ مای به سر می‌برند، زیرا هوای اینجا در ماه‌های اکتبر و نوامبر شدیداً بارانی است و عده‌ای به چیانگ مای می‌روند و دوباره در فوریه و مارس، یعنی در فصل دودی، به اینجا بازمی‌گردند».
کشاورزانْ مزارع و زباله‌های زیستی خود را طیّ فصل‌های خشک و بی‌باران می‌سوزانند تا زمین را برای محصولات زراعی سال آینده آماده کنند که دود ناشی از این کار باعث می‌شود مه غلیظی از آلودگی هوای چیانگ مای را تا ماه فراگیرد و به فصل دودی موسوم است.
کایل چیس، مؤسس پید نتورک و مستر ونچرز، زمانی این جزیره را خانۀ خود می‌خواند، ولی حالا باید در ویلاهای اعیانی پوکت دنبالش بگردید. او می‌گوید که مردم در حین همه‌گیری کرونا متوجه شدند که اگر بتوانند کارشان را از خانه انجام دهند، تقریباً می‌توانند از هر جایی کار کنند.
او می‌گوید: «شما وقتی در منزل خودتان کار می‌کنید، یعنی آزادی دارید». چیس همچنین اشاره می‌کند که تایلند در مقایسه با ایالات متحده بسیار ارزان‌تر است:
«امکانات و زیرساخت‌های فوق‌العاده‌ای در اینجا وجود دارد؛ هزینۀ زندگی در اینجا از حمل‌و‌نقل و غذا گرفته تا شارژ موبایل و خدمات رفاهی عمومی، همه ارزان‌تر هستند».
چیس پس از اینکه خبردار شد که یک جامعۀ بیت‌کوینی در کو پانگان پا گرفته، در سال 2018 به این جزیره نقل مکان کرد. او می‌گوید: «به آنجا رفتم، بررسی‌اش کردم و عاشقش شدم» و می‌افزاید که «رواج بودیسم در این منطقه باعث شده تا امنیت بسیار بالایی داشته باشد؛ بارها شده که موبایل یا کیف‌پولم را جا گذاشتم یا گم کردم و هر بار کسی آن را به من برگردانده است».
«بیش از همه‌چیز عاشق مردم اینجا هستم، البته که اینجا تکه‌ای از بهشت است.»
امنیت بالای تایلند امتیاز ویژ‌ه‌ای در نظر ویلربرگن جلوه می‌کرد. او مهاجرت خود را چهار سال پیش با سفر به مکزیک و آمریکای مرکزی آغاز کرد و آن زمان به طراحی وب اشتغال داشت. پس از آنکه زبان برنامه‌نویسی سالیدیتی را یاد گرفت، توانست خود را در صنعت بلاکچین به حقوق بسیار بالاتری برساند. حقوق عالی به لطف کمبود توسعه‌دهندگان متخصص و نیروی کار غیرمتمرکز، کریپتو را به صنعت فوق‌العاده‌ای برای مسافران و مهاجران تبدیل کرده است.
هنگامی که همه‌گیری کووید19 در مارس 2020 آغاز شد، ویلربرگن در آسیا به سر می‌برد و برای جان سالم به در بردن از این مهلکه عازم کو پانگان شد. علی‌رغم شور و شوقی که به زندگی در جزیره دارد، اما اعتراف می‌کند که جنبۀ تیره و تاریکی هم در این جزیره وجود دارد که اینفلوئنسرهای شبکه‌های اجتماعی تمایل ندارند بدان بپردازند.
او در مورد اینفلوئنسرهای کوچ‌نشین دیجیتال می‌گوید: «بیشتر اوقات کارشان جعلی و نمایشی است. می‌خواهند صرفاً بهترین وجه ماجرا را نشان دهند».
«من واقعاً دیگر نمی‌خواهم پارتی بروم، مواد مخدر بزنم یا الکل بنوشم، می‌فهمید؟ آنها وقتی سفر می‌روند اکثراً می‌خواهند دهن خودشان را سرویس کنند. در نتیجه تصور می‌کنم یکی از جنبه‌های منفی زندگی در اینجا این است باید با تنهایی و دشواری ارتباط با مردم کنار بیایید».
سه روز بعد
اگر از مهمانی رفتن و پارتی کردن لذت می‌برید و ازقضا در جزیره‌ای گرمسیری به‌سر می‌برید که ساکنانش مردم شادخواری هستند که هر روز بساط پارتی به راه می‌اندازند، در این‌صورت به‌دشواری می‌توانید انگیزه‌ای برای کار کردن داشته باشید.
آلیسون با خنده می‌گوید: «اینجا کاملاً جای پارتی است. تمرکزِ صرف روی کار دشوار است. ممکن است کسی را در خیابان ببینید که دارد با دوچرخه به پارتی می‌رود و بعد ناگهان به خودتان می‌آیید و می‌بینید که سه روز گذشته است و وسوسۀ پارتی کار خودش را کرده است. این واقعاً مشکلی جدی است».
آلیسون توضیح میدهد که فضاهای رایج در کو پانگان عمدتاً حول سه محور است: مهمانی و پارتی (مواد مخدر)، بار و دیسکو (مشروبات الکلی) و برگزاری یوگا (معنویت). خلوت‌گزینی برای مراقبه و یوگا برای برخی بسیار جذاب است. مکان‌هایی هست که مردم می‌توانند در آن دو هفته رژیم نوشیدنی‌های پاک‌ساز و تصفیه‌کننده بگیرند. شین وارن، اسطورۀ استرالیاییِ کریکت، در اتفاقی غم‌انگیز، بعد از دو هفته رژیم نوشیدنی، بر اثر حملۀ قلبی جان خود را از دست داد؛ درست چند کیلومتر آن‌طرف‌تر، در کو سامویی.
او می‌گوید: «اکثر فعالیت‌ها روی این سه فضا متمرکز شده و همان‌طور که خودتان هم مطلعید این‌جور کارها خیلی جواب نمی‌دهد».
ویلربرگن شاهد این بود که یکی از دوستان مهاجرش پس از پارتی گرفتن شدیداً دچار آشفتگی روحی و روانی شد و این حالش به درازا کشید:
«او پارتی می‌گرفت و زیاد مواد می‌کشید، حتی در حین کار هم مصرف می‌کرد و عاقبت کارش به آشفتگی روانی کشید؛ به قول معروف مغزش تعطیل شد».
«این رفیق ما دیوانه شد. مجبور شدیم تا پیش از آنکه کارش به جایی برسد که به آمریکا دیپورت شود، کمکش کنیم و به بیمارستان برسانیمش».
چگونه می‌توان به سودای رمزارزها به تایلند کوچ کرد؟
برای کار و زندگی در تایلند باید ویزا بگیرید، البته گزینه‌های مختلف و گوناگونی برای این کار وجود دارد؛ از ویزای ویژه گردشگری گرفته تا ویزای نخبگان که با اولی مجازید 9 ماه در سال اقامت کنید و با ویزای نخبگان هم که 600 هزار بات تایلند (معادل 17300 دلار) برایتان آب می‌خورد می‌توانید تا 5 سال در تایلند بمانید.
علاوه بر این‌ها، می‌توانید از ویزای آموزشی هم استفاده کنید؛ به شرطی که چند روز در هفته را به یادگیری کیک‌بوکسینگ موآی تای یا زبان تایلندی اختصاص دهید. بیشتر کوچ‌نشینان دیجیتال از ویزای سی‌روزۀ گردشگری استفاده می‌کنند و پس از گذشت سی روز مجدداً آن را تمدید می‌کنند، سپس یک سفر فوری آخرهفته‌ای به کشورهای همسایه تدارک می‌بینند تا بتوانند مجدداً این پروسه را تکرار کنند. از نظر فنّی نباید با این ویزاها کار کنید، اما مادامی که برای بومی‌های تایلند کار نکنید، گویا دولت کاری به کارتان نخواهد داشت.
دولت برنامه دارد ویزای کوچ‌نشینی دیجیتال ارائه کند که تنها 10 هزار بات هزینه دارد و البته هنوز اجرایی نشده است.
شون استلا، مؤسس شرکت رسانه‌ای بلاکچینِ هاردفورکینگ، می‌گوید که ممکن است دولت تایلند چنین ویزایی صادر کند.
او توضیح میدهد: «در تایلند چنین چیزهایی معمولاً به‌سرعت رخ نمی‌دهد. اما هر کشوری درگیر روش‌هایی است که بتواند با آن افرادی جذب کند و این مسیر را آسان سازد، در نتیجه امیدوارم که ویزای کوچ‌نشینی دیجیتال تایلند در آینده‌ای نزدیک محقق شود».
استلا می‌گوید که مدت‌ها قبل از اینکه اصطلاح دیجیتال نومد (Digital Nomad) باب شود خودش یک‌پا کوچ‌نشین دیجیتال بوده است. او می‌گوید: «این انتخاب سبکِ زندگی است. 20 سال است که چنین شیوه‌ای در پیش گرفته‌ام و نمی‌توانم راه دیگری برای زندگی متصور شوم».
«جهان ارزهای دیجیتال عرصۀ راهگشایی است. پدیدۀ کوچ‌نشینی دیجیتال قبل از کریپتو هم وجود داشت، اما این عرصه مسیری را هموار ساخته که هر کس بتواند راه‌و‌رسم خودش را در زندگی در پی بگیرد و به هر جهنمی که می‌خواهد برود».
عرصۀ ارزهای دیجیتالِ کوپانگان در سال 2016
استلا که اهل نیوزلند است در سال 2005 به آسیا نقل مکان کرد و از آن موقع تا به حال مدام بین سنگاپور و تایلند رفتوآمد داشته و در 7 سال اخیر هم کو پانگان مکان محبوبش بوده است. هنگامی که در سال 2016 در حال فیلمبرداری مستندی به نام زیستنِ رؤیا بود و در آن به مهاجرانی می‌پرداخت که به بهشت نقل مکان کرده بودند، با بیتکوین آشنا شد و مهر کو پانگان به دلش افتاد:
«در این بحبوحه بود که کریپتو سر راهم سبز شد و سیلی‌ای به صورتم نواخت. جذبش شدم، با خودم گفتم: “این دیگر چه کوفتی است! شگفت‌انگیز است!”». او عمیقاً درگیر بیتکوین شده بود؛ با گروهی از هواداران کریپتو معاشرت می‌کرد که هر دوشنبه در باری دور هم جمع می‌شدند و در توالت‌های آنجا دستگاه استخراج کار گذاشته بودند.
او با خنده می‌گوید: «فرض کنید به توالت یک بار می‌روید و در حالی که قضای حاجت می‌کنید می‌بینید کنارتان یک دستگاه استخراج بیتکوین قرار دارد».
«خلاصه‌تر بگویم و چند‌ماهی جلوتر می‌روم. صورت‌حساب‌های آن بار را با بیتکوین پرداخت می‌کردم. ما اقتصاد کوچکی میان خودمان برقرار کردیم. در نتیجه، برای پرداخت تمام هزینه‌ها در این اکوسیستم کوچک، از مخارج هتل گرفته تا صورت‌حساب نوشیدنی بار و غذا در کو پانکان و کو سامویی، به جای استفاده از بات تایلند فقط رمزارز به کار می‌بردم».
دِلپر می‌گوید که این اکوسیستم تقریباً دیگر از بین رفته و مایۀ تأسف است که کوپانگان دیگر سزاوار شهرت خود، یعنی «جزیرۀ کریپتو»، نیست.
جزیره کریپتو یعنی چه؟ یعنی هر کسی می‌تواند برای خرید به این جزیره بیاید و در پرداخت‌های خود از بیتکوین، دش یا هر رمزارز دیگری استفاده کند. اما هنوز این‌طوری نشده است. دِلپر تمام تلاش خود را صرف تحقق این مقصود می‌کند و به صاحبان کسب‌و‌کار در مورد نحوۀ پذیرش کریپتو و نوع کوین‌های که باید بپذیرند، رایگان آموزش میدهد.
استلا می‌گوید زمانی که در سال 2016 به این جزیره آمد، تنها 50 الی 60 نفر از هواداران ارزهای دیجیتال در کو پانگان سکونت داشتند و در سال 2017 بر این شمار افزوده شد. شبکۀ پرداخت چیس اما نشان از کاهش علاقه به رمزارزها در سال 2018 دارد و این بی‌رونقی از پیامدهای زمستان کریپتو در آن سال بود.
استلا می‌گوید: «در سال 2019 با ورود خیل کثیری از هیپی‌های روسی به جزیره، مجدداً تعداد هواداران بالا رفت. آرمان‌گراییِ مفرطی بر سر مردم سایه انداخته بود؛ مردم پی برده بودند که آن زیرساخت مالی‌ای که کورکورانه سنگش را به سینه می‌زدیم از کار افتاده است».
چیس متصدی تفریحگاه اوتوپیا شد تا جامعۀ رمزارزی خودش، کریپتوپیا، را بسازد؛ جامعه‌ای که بعدها به خانۀ دائو تغییر نام داد. در واقع، چیس با این کار جان تازه‌ای بر پیکر ارزهای دیجیتال در سطح محلی دمید.
او ماه‌ها در تفریحگاه اوتوپیا اقامت داشت و مستند کوتاهی فیلمبرداری کرد که در آن به تجارب دیدی، دوست خوبش از خانوادۀ بیتکوین، می‌پرداخت و میزبان نقش‌آفرینیِ تحلیلگرِ آنچین، یعنی ویلی و اینفلوئنسر بیتکوین و طغیانگرِ هرازگاهی، یعنی تون ویز بود.
استلا به منظور ترویج آموزش ارزهای دیجیتال در میان مردم برند رسانه‌ای خودش، هاردفورکینگ، را ساخت. این برند حالا در پاناما ثبت شده و نهادی برپا کرده که به قول استلا یک « DAOقانونی» است و مشارکت‌کنندگانی که در آن تولید محتوا می‌کنند هم بر حسب استیبل‌کوین و هم بر حسب توکن‌های این DAO پاداش می‌گیرند.
«درواقع، من می‌خواهم تولید محتوای رسانه‌ام هاردفورکینگ را به 1000 نفر از تولیدکنندگان محتوایی بسپارم که کوچ‌نشین دیجیتال هستند و در سراسر این کرۀ خاکی زندگی می‌کنند. و بابت زحمتی که می‌کشند پاداش می‌گیرند».
«هدف ما ساخت نخستین DAO قانونی در رسانه‌های ارز دیجیتال یا به‌طور‌کلی در رسانه‌ها است».
قلب جامعه
قلب تپندۀ جامعۀ کریپتوی کو پانگان در این روزها دِلپر است که کافه بودا را در هاد سالاد می‌گرداند. او اصالتاً هلندی است، سه سال پیش به این جزیره آمد و بعد از آن کافه‌ای اجاره کرد تا در آن زندگی کند.
اما هنگامی که دید مردم مُدام می‌آیند و قهوه می‌خواهند کافه را به راه انداخت و در کنارش یکسری گفتگوهای هفتگی با عنوان «کتابخانۀ زنده» ترتیب داد که در آن به مسائل جالبی می‌پرداخت. برای یکی از این گفتگوها به سراغ ارزهای دیجیتال رفت و عمیقاً درگیرشان شد. بعد از این بود که عنوان گفتگوهای هفتگی‌اش را به «کافه کریپتو» تغییر داد و هر صبح چهارشنبه مهمان‌های ثابتی از پروژه‌های مختلف در برنامه‌اش به حضور می‌پذیرفت و با آنها به گفتگو می‌نشست.
در قسمت پشتی کافه آلاچیقی وجود دارد که بانک کامپیوترها است و برای آموزش ترید، استیک و نصب کیف پول ارز دیجیتال استفاده می‌شود و دِلپر در آن جلساتی به نام «کریپتوکیشن» برگزار می‌کند و به توریست‌ها در حوزۀ ارزهای دیجیتال آموزش میدهد.
او توضیح میدهد: «این جزیره مکان خاصی است و انرژی متفاوتی دارد. حس می‌کنم در خانه هستم و احساس آزادی دارم. جامعۀ باصفایی است و آن‌قدر بزرگ که نمی‌توانید هر روز هم‌دیگر را ببینید و باید به دیدار هفتگی راضی باشید».
دِلپر قائل است که کریپتو باعث شده تا هر کسی شانسی برای زندگی در بهشت داشته باشد:
اگر فرصت‌ها را مغتنم بشمارید و، به‌مرور زمان، پروژه‌های درست و توکن‌های مناسبی انتخاب کنید، آن‌قدر پول در‌می‌آورید که می‌توانید به دلخواه خود زندگی کنید.
او برآورد می‌کند که چیزی حدود 300 الی 400 نفر در جزیره هستند که کارشان به‌نوعی در حوزۀ ارزهای دیجیتال است.
یکی از همین افراد آلیسون است که کسب‌و‌کارش، یعنی بلاکچین کرییرز، را از فضاهای کاری مشترک یا خانه‌اش اداره می‌کند. برای دیدار با او به صرف غذای کره‌ای و آبجو در رستوران روبازی در تونگ سالا قرار گذاشتیم. او توضیح میدهد که از 2011 ساکن تایلند است، کار خود را ابتدا با جذب نیرو در صنعت هتلداری در بانکوک آغاز کرد و بعد، درست هنگام شیوع همه‌گیری کووید19، به کو پانگان کوچ کرده است. او به خاطر ویزای آموزشی‌اش سه روز در هفته، لابه‌لای کارش، به یادگیری آنلاین زبان تایلندی می‌پردازد: «احتمالاً باید هر روز این کار را انجام دهم، البته تا اینجای کار هم تاحدی به نتیجه رسیده‌ام».
او طرح‌ها و برنامه‌هایی در سرش داشت که با چیس در میان گذاشت و با اینکه نافرجام ماند اما به درد استعدادیابی شبکۀ هاتور خورد و بعد از آن بود که به جذب نیرو در حوزۀ ارزهای دیجیتال اقدام کرد. مشتری اصلی او حالا شرکت پاریتی تکنولوژیز است که تجربۀ مشارکت در توسعۀ پاریتی اتریوم، سابستریت و پولکادات را در کارنامۀ خود دارد.
آلیسون با خنده می‌گوید: «بیشتر مشتری‌هایمان از اروپا هستند و شمار معدودی هم از آمریکای جنوبی. یک مشتری هم از آمریکا دارم که همین الان دارم با او حرف می‌زنم. قصد دارم به‌‌تدریج 60 یا 70 درصد از این کسب‌و‌کار را در سطح آسیا قبضه کنم، چراکه دیگر حالم از شب‌کاری به‌هم می‌خورد».
کریپتو بازارهای مالی تایلند را قبضه می‌کند
آلیسون با اشاره به توسعۀ دارایی‌های دیجیتال جدید توسط بورس اوراق بهادار تایلند و تصاحب صرافی بیت‌کاپ از سوی بانک تجاری سیام در نوامبر سال گذشته می‌گوید که سنگاپور، ویتنام، هنگ‌کنگ و حالا هم تایلند دارند به قطب‌های کریپتو در منطقه تبدیل می‌شوند:
«من تصور می‌کنم که این نشانه‌ای است مبنی بر اینکه کریپتو می‌خواهد نبض بازار تایلند در دست بگیرد. اولین بار است که در جهان یک بانک سنتی می‌آید و یک صرافی ارز دیجیتال را تمام‌و‌کمال می‌خرد. اعلام شد که سود ارزهای دیجیتال مالیاتی در پی نخواهد داشت و این اتفاق خوبی است و به نظر می‌رسد که می‌خواهند تصویبش کنند».
اما موعد آلیسون شخصاً در کو پانگان به سر آمده است. هنگامی که با هم حرف می‌زدیم، از سفری بازگشته بود که به قصد بررسی چیانگ مای به عنوان خانۀ جدیدش آغاز کرده بود.
«دو سال است که درگیر این کارم و احساس می‌کنم در خلاقیت به مشکل برخورده‌ام. بسیاری از آدم‌های اینجا شدیداً درگیر افراط هستند. یا از اعتیاد می‌گریزند یا خودشان معتادند. و این وسط هم چیز زیادی در کار نیست. می‌دانید شرایط دشواری است دیگر».
«شاید لازم باشد صرفاً به جای عادی‌تری بروم. اینجا جای باحالی است، اما بسیاری از آدم‌هایش مسافر عبوری هستند. مثلاً دوست خوبی پیدا می‌کنید و هفتۀ بعد می‌رود پی کارش. اما چیانگ مای و پوکت این‌طور نیستند و افراد زیادی در این دو شهر ساکنند و موقتی نیستند».
فضای کاری مشترکی به نام یِلو در چیانگ مای وجود دارد که نظر آلیسون را به خود جلب کرده؛ چراکه به کسب‌و‌کارهای نوپا تسهیلات ارائه میدهد و دارای صندوق سرمایه‌گذاری خطرپذیر است. او می‌گوید که چنین زیرساختی فعلاً در کو پانگان وجود ندارد:
«من هم کسب‌و‌کار نوپایی دارم و آنها گفته‌‌اند که می‌توانند با اعطای وام در آینده به من کمک کنند. در نتیجه، چیانگ مای از هر جهت برای کار من بهتر است. قرار است 6 ماه آزمایشی به چیانگ مای بروم تا ببینم اوضاع چطور پیش می‌رود. و اگر آنجا را دوست نداشتم، هر وقت که بخواهم می‌توانم باز به کو پانگان بازگردم».
