در شرایطی که اقتصاد جهانی نشانه‌های متعددی از ورود به رکود را نمایان می‌کند، ویلسون آر. لوگان، تحلیلگر اقتصادی، فهرستی از ۱۷ شاخص هشداردهنده رکود جهانی را منتشر کرده است. به گفته این تحلیلگر، «رکودها نشانه‌های بسیار روشنی دارند و همه ما می‌دانستیم که در راه است.»
این هشدارها در حالی مطرح میشود که اقتصاد جهانی یک سیستم به‌شدت یکپارچه و به هم پیوسته است و اختلال در یک بخش به‌سرعت به کل سیستم سرایت می‌کند. این اختلالات معمولاً یکدیگر را تقویت می‌کنند و مانند یک بهمن عمل می‌کنند: همه چیز کاملاً پایدار به نظر می‌رسد تا اینکه ناگهان کل دامنه کوه فرو می‌ریزد.
مهم‌ترین نشانه‌های رکود جهانی به شرح زیر است:
- سخت‌تر شدن شرایط اعتباری: بانک‌ها با پیش‌بینی رکود، شروع به ذخیره‌سازی نقدینگی و کاهش ریسک پرتفوی خود می‌کنند.
- افزایش شکست در معاملات ریپو (بازخرید)
- نوسانات در بازار اوراق ژاپن
- معکوس شدن منحنی نرخ بهره کوتاه‌مدت
- فشردگی اسپرد معاملات سوآپ
- معکوس شدن نرخ‌های SOFR و EURIBOR
- معکوس شدن منحنی بازده ۲ تا ۱۰ ساله
- کاهش ساعات کاری و جبران خسارت کل
- کاهش قیمت نفت
- کاهش قیمت‌های درب کارخانه
- احساسات منفی در نظرسنجی ISM
- نظرسنجی منفی احساسات مصرف‌کننده دانشگاه میشیگان
- افزایش بدهی کارت‌های اعتباری
- کونتانگو در منحنی آتی نفت WTI
- کاهش ارزش وام‌ها به شرکت‌های غیرمالی
- واگرایی تولید ناخالص داخلی و درآمد ناخالص ملی
- احتکار نیروی کار
در این میان, رابطه بین هزینه‌های خدمات بدهی و درآمد قابل تصرف پس از پرداخت هزینه‌های ضروری (غذا، خدمات شهری، مسکن و غیره) برای تمام موجودیت‌های اقتصادی یکسان است. چه برای افراد، خانوارها، کسب‌وکارهای کوچک، شرکت‌های جهانی و چه برای دولت‌ها. اگر درآمد باقی‌مانده پس از پرداخت هزینه‌های ضروری کاهش یابد در حالی که بدهی و هزینه خدمات آن افزایش یابد، موجودیت مالی دچار ورشکستگی میشود.
در شرایط تورمی، خانوارها برای پر کردن شکاف بین پول موجود و هزینه‌های مورد نظر خود، به طور فزاینده‌ای به بدهی روی می‌آورند. زمانی که نرخ‌های بهره در حال کاهش یا نزدیک به صفر است، افزودن بدهی پایدار به نظر می‌رسد. اما اگر نرخ‌های بهره افزایش یابد، بدهی به سرعت غیرقابل تحمل میشود.
شرکت‌های به اصطلاح زامبی یک ترفند برای زنده ماندن علی‌رغم وضعیت مالی رو به زوال خود دارند: آنها بدهی با بهره بالاتر خود را به بدهی بزرگتر با بهره کمتر تبدیل می‌کنند. از آنجا که مبلغ مورد نیاز برای خدمات بدهی یکسان می‌ماند، می‌توانند تا تامین مالی مجدد بعدی که نقدینگی آنها را تجدید می‌کند، به راه خود ادامه دهند.
تا زمانی که مصرف‌کننده بتواند از کارت اعتباری دیگری استفاده کند، شرکت بتواند بدهی خود را با نرخ‌های پایین‌تر تمدید کند و کشورها بتوانند اوراق خزانه بیشتری بفروشند، همه چیز خوب پیش می‌رود. اما به محض اینکه اعتبار محدود و نرخ‌ها افزایش یابد، این پویایی معکوس میشود و ورشکستگی تنها «راه حل» باقی‌مانده است.
در شرایط کنونی، پول هوشمند در حال خروج از بازار است، زیرا نشانه‌های هشداردهنده مانند زنگ شام عمل می‌کنند و خبر از پیامدهای ناگواری می‌دهند که در راه است. تاریخ نشان داده که تمام حباب‌ها سرانجام می‌ترکند، صرف نظر از اینکه این امر چقدر «غیرممکن» به نظر برسد. و حباب‌ها با تقارنی عجیب، تقریباً در همان مقیاس زمانی و با همان نرخ صعودشان، سقوط می‌کنند.
نظرات کاربران